Pier¶cionek Z Oczkiem

Wraz z wprowadzeniem do stroju damskiego dużych dekoltów popularną ozdobą stały się wisiory i naszyjniki. W XVI i XVII wieku nastąpił rozkwit złotnictwa. W tym najszerszym pojęciu termin biżuteria oznacza przedmioty wykonane z wielu rodzajów naturalnych i sztucznych materiałów takich jak włosy, pióra, skóra, kamienie, kości, muszle, drewno, ceramika, metale i minerały. Jednak termin biżuteria dokładniej odnosi się do oprawionych szlachetnych lub półszlachetnych kamieni i przedmiotów wykonanych z wartościowych lub atrakcyjnych metali, takich jak złoto, srebro, platyna, miedś i mosiądz. Biżuteria była noszona na głowie w formie koron, diademów, tiar, opasek, spinek, ozdób nakryć głowy, kolczyków, kolczyków do nosa, czy ust; na szyi w formie obróż, naszyjników i wisiorków; na piersiach formie broszek, spinek, klamer i guzików; na kończynach w formie pierścionków, bransoletek, obręczy, obejm, bransolet i łańcuszków na nogę; i w talii w formie pasków i łańcuchów z zawieszkami takimi jak sakwy, saszetki zapachowe. Dzisiejsza wiedza na temat antycznej biżuterii pochodzi w dużej części z zachowanych przedmiotów osobistych w miejscach pochówku. Zwłaszcza noszony bezpośrednio na ciele - równoważy prace wszystkich gruczołów dokrewnych (którym w ezoteryce odpowiadają tzw. . 500°C pewnych typów ametystów pochodzących z Brazylii (Montezuma w okolicach Rio Prado w prowincji Minas Gerais) lub z USA (Tour Peaks w Arizonie). O wytwarzanych z bursztynu "skrzyneczkach, łyżeczkach, wazeczkach, klatkach dla ptaszków" pisał zgorszony takim stanem rzeczy legat papieski, kardynał Francesco Giovanni Commendone (1563 r. ). Nefryt miał też chronić swego właściciela przed "złym spojrzeniem". Nie wszystkim jednakże nefryt przynosił szczęście - i tu astrologowie ustalili pewne przepisy: nikt, kto urodził się pod znakiem Bliśniąt i Strzelca, nie powinien stroić się w nefrytowe ozdoby. Nefryt, jako minerał niezwykłej twardości, można było w czasach prehistorycznych jedynie szlifować. średniowieczni Włosi uszanowali diament jako symbol przy zaręczynach mówiący o zgodzie między mężem a żoną i o władzy mężczyzny. W teraśniejszej Grecji przy ceremonii zaślubin używa się dwóch pierścionków - złoto dla pana młodego i srebro dla panny młodej, który często jest wymieniany na dowód związku i domowej równości, jednak złoty pierścionek nadal oznacza wyższość męża. Pierwotnie panował zwyczaj noszenia pierścionka na prawej ręce po czym został zmieniony na lewą rękę na znak podporządkowania mężowi. Zawierały ogromne ilości ozdób głowy, naszyjników, kolczyków i amuletów w postaci figurek zwierząt wykonanych ze złota, srebra, kamieni szlachetnych. Po raz pierwszy greckie słowo adamas - niepokorny, niepokonany dziś równoważne z diamentem pojawia się u Hezjoda, jednak z całą pewnością nie oznaczało ono diamentu lecz żelazo lub stop żelaza. -

forum handmade